جمعه تکراری

از پنجره به بیرون نگاه میکنم
هوا گرفته است و خورشید هنگامه ی غروب از پس ابرهای خاکستری پنهان است
صدای سکوت به وضوح شنیده میشود
گاهی هم زوزه بادی در سرسرای خلوت
من حوصله ام سر رفته است وآتش تنهایی را نمی توانم کم کنم ملاغه هم نیست که از ظرف وجودم حوصله ام را خالی کنم
جمعه با هوای گرفته و زجر آورش و عصر بی تحرکش که آدم و به شب دلخوش میکنه
در پس هفته های تکراری جمعه ها مثل یه ناسزا هستن
که تحملش سخت تر از اونه که فکرش رو میکنی، حتی از کتک خوردن سخت تر
این آفتاب داره کم کم پایین و پایین تر می افته
این جمعه هم داره سر میاد
و یه هفته دیگه می خواد با دلخوشی شروع بشه
گرچه من حالم ازش به هم میخوره
نمی دونم این روزها  هفته ها  ماه ها چقدر منو دوست دارند که از سر کچله من دست بر نمی دارند

میدونی واقعاً نمیشه آزاد شد
بالاخره یه چیزی هست که تو رو رها نمیکنه
مثلا نفس کشیدن
یا قلبت با اون صدای تاپ تاپش
یا مثلا همین زندگی
آره اینا تو رو رها نمیکنن
پس آزاد نیستی
مرگ آزادیه ؟
نمی دونم اونم خودش یه اسارت به بهشت یا جهنم، البته اگر باشه
وقتی بنده آفریده بشی هیچ وقت آزاد نیستی
یعنی آزادیت همیشه یه محدودیت هر چند کوچیک رو به دوش می کشه

فکر کردن به آزادی و فلسفه بافیه مسخره هم جمعه رو دلنشین نمی کنه
دیگه داره کم کم شارژم تموم میشه
کم کم باید بخوابم آخه فردای تکراری با یه مشت آدم تکراری با یه زمین تکراری و مهم تر از همه ، خودم ، با خود تکراری منو انتظار می کشن
چاره ای نیست باید برای تحمل تکرارها شارژ بشم